ที่ดินมรดก กับพลังศัทธาที่เหลืออยู่

จะมีซักกี่คนในโลกนี้ ที่ว่า การรับมรดก ต้องนั่งลุ้นนอนลุ้น ว่ามันจะได้จริง ๆ หรือ แค่หวัง หรือต้องใช้แรงศรัทธาขนาดไหน ที่จะมีแรงผลักดันให้มันเกิดขึ้นจริง

ที่ดินมรดก กับความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่จะได้ หรือมันคือ สิ่งอัตโนมัติที่สามารถรับช่วงต่อกันมา แบบไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงื่อนไข ใด ๆ นั่นอาจเป็นได้ทั้งสองสิ่งนี้ และอาจเป็นได้นอกเหนือจากสิ่งนี้ โดยหลักการคือ เจ้าทรัพย์ ส่งมอบให้แก่ทายาทด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่ง หรือ ส่งมอบให้แก่ ทายาทของทายาทอีกทีหนึง สรุปแล้ว ทายาทรุ่นแรก อาจทำได้แค่ มีหน้าที่ดูแล แต่ไม่มีหน้าที่ครอบครอง

หากมันเป็นไปตามกลไกและเงื่อนไขต่าง ๆ ที่ว่ามานี้ มันไม่ต้องมานั่งวุ่นวาย นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย จนทำให้ปวดหัวตัวร้อนพาลจะเป็นไข้ไปได้ด้วยโรคเครียด แต่เพราะมันไม่เป็นอย่างนั้น มันจึงเกิดปัญหา อย่างที่เจอกับตัวนี้

ที่ดินมรดก ที่ถูกส่งต่อให้รุ่น 3

“ที่ดินของกูนี้ กูจะยกให้หลาน ไม่ยกให้พวกมึง”

แน่นอน เจ้าทรัพย์เอ่ยไว้อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำพินัยกรรมใด ๆ เอาไว้ เราเองก็ไม่ได้เอะใจ เพราะคิดว่าคนรอบข้างจะดีไม่มีเปลี่ยน แต่จำไว้เลย ใครเข้ามาอ่านบทความนี้ จงรู้ไว้เลย คนใกล้ตัวนี่แหละ ร้ายที่สุด จงอย่าเห็นความดีงามของเขา จนคิดว่าเขาไม่กลายเป็นตัวมาร มาทำร้ายเราภายหลัง

เรื่องมีอยู่ว่า พ่อตามีลูกสองคน เป็นหญิงทั้งคู่ คนหนึ่งไม่ได้ดั่งใจ อีกคนก็ปากร้ายใจร้อน แกเองคงคิดว่า แก่ตัวไป คงไม่มีลูกคนไหนมีปัญญาดูแลแกได้ ก็เลยยังไม่ยกสมบัติอะไรให้ซักอย่าง ให้ออกไปทำมาหากิน สะสมทรัยพ์ส่วนตัวเอาเองไปก่อน พอนานวันเข้า พ่อแม่ก็เริ่มแก่เฒ่า เริ่มทำงานไม่ไหว ลูกสาวสองคนเอง ก็ถึงวัยมีครอบครัว

ด้านคนพี่ ดันคิดง่ายไป เลือกจะกินน้ำใต้ศอก สุดท้ายทำครอบครัวเขาร้าวฉาน จะโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ ที่จนแล้วจนรอด ก็ได้ผู้ชายคนนั้นมาครองสมใจอยาก ส่วนคนน้องมีโอกาสได้เรียนสูง ใช้วิชาความรู้ที่มี ได้งานตรงสายตามที่ใฝ่ฝัน และไม่นานก็ได้แต่งงานกับเรา แต่เพราะบ้านนี้ ผู้ชายคนเดียวในบ้านคือพ่อ ที่นับวันก็เริ่มแก่ชราลงทุกที ที่เหลืออีก 3 ก็มีแต่ผู้หญิง

น้องเล็กเลยขอให้เรามาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ส่วนตัวนั้นเช่าบ้านอยู่ในเมือง การได้มาอยู่ช่วยที่บ้านภรรยา แม้จะประหยัดค่าใช้จ่ายหลายอย่าง แต่ก็ต้องเดินทางไกล และแม้จะไม่สะดวกและสบายใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอม จนสุดท้าย ก็กลายไปเป็นเสาหลักให้กับคนทั้งบ้าน รวมไปถึง สามีของพี่เมีย ด้วยอีกคน ที่ตามมาเป็นปลิงเกาะขา นับแต่นั้นเป็นต้นมา

ทำงานอยู่หลายปี พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง จึงคิดอยากมีทายาทสืบสกุล สุดท้ายก็ได้ลูกผู้ชาย สมหวังทั้งพ่อและพ่อตา แน่นอน ฝ่ายพ่อตานั้นเห่อหลานมาก ยิ่งเป็นผู้ชายด้วย แทบจะเป็นไข่ในหิน หึหึ เสร็จฉัน(นึกในใจ) แต่แกก็เปรย ๆ ไว้ว่า ถ้าลูกสาวคนโตแก มีลูกด้วยก็คงดี แกจะได้ไม่เครียดและวุ่นวาย เราก็งง ๆ วุ่นวายยังไงหว่า ปกติสมบัติพ่อแม่ก็ตกถึงลูกเท่ากันอยู่แล้ว เพราะทางครอบครัวเรา พ่อแม่ก็แบ่งให้ทุกคนเท่ากันเป็นปกติ (แต่พออยู่ไป ๆ ถึงได้เจอบางอ้อ)

พี่สาวคนโตของภรรยามีปัญหา คือ เขาไม่มีลูกด้วยกัน อาจเพราะเห็นว่า ลายผัวเริ่มออก (เป็นประเภทปีกทอง) ทำงานมาพร้อมกัน ถึงจะบอกว่าเงินเดือนน้อยกว่า แต่ 5 ปี 10 ปี ของในบ้านนับชิ้นได้ ของส่วนรวมไม่เคยมีให้ ซ้ำร้ายยังเป็นปลิงเกาะ เงินทุกบาททุกสตางค์ เอาให้ทางตัวเองหมด ฝั่งเมียไม่เห็นมีอะไรนับชิ้นได้เลย เราก็ไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงดูกันยังไง ข้าวของเครื่องใช้แต่ละเดือน ๆ เราจ่ายตลาดที ก็แอบมาดอดเอาไปใช้กัน กินข้าวบ้านทุกมื้อทุกวันแต่ไม่เคยช่วยจ่ายอะไร ถามไถ่ก็ได้แต่บอกว่าเงินไม่พอ

นานวันเข้า จนเรามีลูกคนที่สอง พ่อตายิ่งเห่อหนัก เพราะมาด้วยร่างแม่สาวน้อย ปากจ้อย ๆ ช่างเจรจา

ผ่านมาจนถึงเจ้าตัวเล็กเข้าอนุบาล และก่อนที่พ่อแกจะอยู่กับเราได้อีกไม่นาน แกก็บอกกับลูกกับเมียแกว่า “ที่ดินผืนนี้ พวกมึงอยู่กันได้ แต่กูไม่โอนให้ กูจะยกให้หลานกู” พูดบ่อยจนหลานคนเล็กจะเข้าประถม แกก็ชิงจากทุกคนไป เหลือไว้แค่คำสั่งเสีย “ที่ดินผืนนี้ กูจะยกให้หลาน” แต่ไร้ซึ่งพินัยกรรม มีแต่เพียงความทรงจำที่พวกเรา และญาติพี่น้อง รับรู้ แต่นั่นแหละ เวลามันทำให้คนหูบอดได้

แม้เราจะไม่ได้คิดอะไร เพราะเราเองก็เก็บเงินซื้อที่ข้างเคียงเอาไว้ให้ลูก ๆ แล้วในระหว่างที่แกยังมีชีวิตอยู่ เราก็เอาเงินส่วนตัว สร้างบ้านหลังเล็ก ๆ ที่แกออกแบบเอาไว้ให้หลังหนึ่ง โดยใช้ชิ้นส่วนของบ้านหลังเดิมมาใช้ เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ส่วนอีกหลังหนึ่ง สำหรับของครอบครัวตัวเอง แกให้ปลูกไว้ข้างกัน และให้แม่ยายมาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงหลาน ๆ ส่วนตัวแกจะอยู่ขวางผัวปลิงของลูกสาวคนโตในบ้านแก ไม่ให้มายุ่งวุ่นวาย เพราะแกรู้ว่า มันมีนิสัยยังไง

ตั้งแต่สร้างบ้านให้พ่อตาเสร็จ แต่ทุก ๆ วัน แกจะมาอยู่กับแม่ยาย (เมียแกนั่นแหละ) ที่บ้านเรา ส่วนเราก็ไปทำงาน แกจะมานั่งเล่น นอนเล่นกับหลาน ดู TV กันไป ไม่ค่อยได้อยู่บ้านตัวเอง อาจเพราะมันร้อนช่วงกลางวัน มีไว้แค่เอาไว้นอนเฉยๆ สิ่งอำนวยความสะดวกก็ไม่ค่อยมี ผัวปลิงของลูกไม่ค่อยซื้ออะไรให้ ที่มีอยู่ เขาก็เอาไว้ในห้องนอนเขา แกเลยไม่มีอะไรไว้ทำตอนว่าง ๆ

เราเลยบอกให้มาอยู่กับน้องเล็ก มาอยู่กับแม่ยายก็ได้ บ้านนี้ห้องก็เยอะแยะ (ก็ตั้งใจให้มาอยู่ด้วยกัน แต่แกไม่เอา) สมบัติที่มีในบ้านแก ก็มีแค่วิทยุทรานซิสเตอร์ของคนเสื้อแดงเครื่องเล็ก ๆ เครื่องเดียว ที่แกชอบเอามาเปิดฟังใต้ถุนบ้าน เวลาทะเลาะกับลูกสาวคนเล็ก เพราะจะงอนไม่เข้าบ้านใหญ่ ไม่มากินข้าวที่บ้านเรา แต่ก็ยังแอบมาเล่นกับหลาน แต่ปกติ แกอยู่ไหน หลานจะอยู่นั่นมากกว่า ที่มาบ้านเราก็เพราะไม่อยากให้หลานออกไปตากแดดเล่นร้อน ๆ

ลงทุนทำให้ ไม่ได้หวังว่าจะได้สมบัติ

หลังจากพ่อตาเสียไปไม่นาน ไอ้ผัวปลิงพี่เมีย ก็คงคะยั้นคะยอให้เมียขอให้แม่ยายแบ่งสมบัติ แม่เองก็รู้ทันผัวปลิงลูกสาว เลยไม่ทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยเลยตามเลยไป เรารู้ว่าเขายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน อาจเพราะยังเกรงใจแม่ยาย ผ่านมาไม่นาน พอสิ้นแม่ยาย ไปอีกคน ในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ เขาสองคนก็รีบไปจดทะเบียนกันเรียบร้อย และตัวผัวก็เป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ เปลี่ยนแปลงข้อมูลผู้รับผลประโยชน์หลัก ๆ ของทุกอย่างที่เป็นประกันของเมียทั้งหมด ปลิงตัวแม่จริง ๆ

ประเด็นนั้นไม่ใช่อะไร ไม่ใช่ว่าเราอยากจะได้โน่นได้นี่ แต่เมื่อก่อน เราและน้องสาวเขา ดูแลเขาดีมาก อยู่บ้านหลังเดียวกัน ค่าใช้จ่ายฟรีทั้งหมด ยกเว้นเรื่องส่วนตัวของตัวเขาเองนั่นแหละที่เราไม่ได้เข้าไปยุ่ง เลี้ยงดี อิ่มหมี พีมัน ขนาดผัวปลิงเขาเข้าบ้านมาครั้งแรก หุ่นอย่างกับขอทานข้างทาง ผอมบักโกรก อ้างว่ามีหนี้เยอะ ไม่มีเงิน มาอยู่กับเราไม่ถึง 2 ปี อ้วนอย่างกับโดเรม่อน เปลี่ยนรถขับเป็นว่าเล่น

พี่เมียยังชอบมาแอบเปรย ๆ ให้น้องเล็กฟัง ว่าสวัสดิการ และประกันเขา ถ้าเขาเป็นอะไรไป เขาจะยกให้น้องกับหลานทั้งหมด เพราะเขารู้ว่าผัวเขาเป็นปลิงและปีกทองขนาดไหน (รู้แต่ยังอยู่ด้วยกัน จะพูดให้ดูดีเพื่อ) แต่ดูปัจจุบันดิ คำพูดในอดีตมันไร้สาระไปเลย

เราก็เฉยๆ ครอบครัวเขา แต่เรารู้สึกเลยว่าเราพลาดหลายอย่าง เริ่มจากเราพลาดที่สร้างบ้านเราใหญ่โต หวังจะให้พ่อตา แม่ยาย อยู่ด้วยกันนาน ๆ สุดท้ายพ่อเขาไม่ยอม เลยต้องถมดิน (ที่เคยเป็นบ่อ) เพื่อสร้างบ้านให้แกในที่แปลงนั้น บ้านหลังปัจจุบัน ที่พอพ่อตาเสียแล้ว ผัวปลิงของพี่เมีย ก็พยายามจะฮุบเอาไปขายทุกวัน

เราลงทุนไปเกือบล้าน ไม่ได้คิดอยากจะได้ที่ดินทั้งแปลงมาเป็นของตัวเองหรอก แต่เพราะคิดว่า ตั้งแต่พ่อตาเสีย หรือในตอนที่แกยังมีชีวิตอยู่ก็ด้วย เราเป็นเสาหลักของคนในบ้าน เป็นรายได้หลักที่คอยเอามาเกื้อหนุนจุนเจือเลี้ยงคนในบ้าน 6-7 ชีวิตได้สบาย (ถ้าไอ้ปลิงมันออกไปก็คงจะรวยกว่านี้) ปรับปรุงพื้นที่ให้เหมาะแก่การอยู่อาศัย แม้กระทั่งทำบ้านให้น่าอยู่ ปลูกบ้าน 2 หลังในแปลงเดียวกัน (บ้านเราและบ้านพ่อตา ที่สุดท้ายไอ้ปลิงมันยึดเอาไปอยู่เอง)

แต่รู้ไหม วันนี้มันบอก มันไม่ได้อยากได้บ้าน (กรูก็ไม่ได้สร้างไว้ให้มึงอยู่ ไม่อยากได้ก็ออกไปดิวะ) แต่แม่งจะขอแบ่งแยก ไอ้ปลิงมันคงทำทุกทาง ที่จะเอาส่วนของเมียมัน ส่วนเมียมันก็หลง ไม่รู้หลงลืม หรือหลงอะไรแล้ว ทุกวันนี้กินใช้ก็เขียม เป็นหนี้ มาร้องห่มร้องไห้ให้เราช่วยเหลือ เราก็ดันโง่ เห็นว่าเป็นพี่เมีย (แต่มองไม่เห็นไอ้ปลิง)

จนแล้วจนรอด เราก็บอกแฟน อย่าแบ่งแยกเด็ดขาด ถ้าถึงที่สุด ก็ให้ฟ้องศาลไป ถ้าใจอ่อนพี่เธอหมดตัวแน่ ไม่ได้หวงที่ แต่กลัวมันทิ้งพี่เธอ สุดท้ายก็มาลำบากเราอีก ครั้งนี้ขอ ถึงที่สุดถ้ามันจะขอแบ่ง เราจะเรียกร้องเงินชดเชยที่ลงทุนไปในที่ดินฝั่งที่มันอยู่ เราจะรื้อบ้าน เอาดินที่ลงไปคืน ถ้ามันบอกมันไม่อยากได้ ก็เอาคืนมา รวมทั้งเงินอีกหลายแสน

แต่ที่สุด เราก็คงต้องหาเงินมาซื้อที่ดินคืน ที่ดินที่ตัวเองเสียค่าโง่ไม่รู้จบ

หวังว่าศัทธาของเราคงจะเหลืออยู่ ศรัทธา ว่าซักวัน พี่เมียจะคิดได้ แล้วไล่มันออกไปพ้น ๆ ถ้าไม่คิดถึงหลาน ๆ ก็คิดถึงพ่อแม่ตัวเองบ้าง ที่ตอนเขาอยู่ ได้ทำดีกับเขาไว้แค่ไหน นี่เขาไม่อยู่แล้ว ถ้าคิดได้ก็รีบซะ

ตากับยาย จะได้ตาหลับเสียที