เครียดตั้งแต่ต้นปีทำชีวิตดีขึ้นอย่างไร

ผ่านปลายปีเก่า เข้าต้นปีใหม่ กะว่าวันหยุดยาว ๆ จะได้นั่งทำอะไรหลาย ๆ อย่าง อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ จากพนักงานหน้าคอมฯ ทำงานกราฟิกไปวัน ๆ มาทั้งชีวิต

สุดท้ายต้องมาทำเรื่องช่าง แบกหาม และขุดดิน เป็นไปได้ ก็งูๆ ปลาๆ จบวัน ผ่านปีใหม่มาไม่เท่าไหร่ กลายเป็นมีเรื่องให้เครียดแล้ว เครียดตั้งแต่ต้นปี อีแบบนี้มันจะทำชีวิตให้ดีขึ้นอย่างไร ชีวิตที่ต้องใช้มันทั้งปี เริ่มต้นไม่ดี แล้วทั้งปีจะเป็นยังไงต่อไปกันล่ะ เฮ่อ..ออ

คนเราจะใช้ชีวิตตามใจหวังได้นานแค่ไหน

จำได้คร่าวๆ กับเรื่องราวที่พี่สาวเล่าให้ฟัง ไม่รู้เขารักหรือเขาเกลียดเรา ที่เล่าเรื่องนี้ บอกประมาณว่า แม่ไม่ได้อยากได้เรา ตอนท้องก็จะเอาออก กินยาขับตั้งหลายครั้งก็ไม่ออก สุดท้ายก็คลอดเราออกมา เป็นเด็กน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ โตมาได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว ขนาดเรียน ป.1 จำได้ว่าตัวเล็กมาก แค่เป่าก็คงปลิว เหมือนคนขาดอาหารอ่ะ ทั้งที่ครอบครัวก็ชนชั้นกลาง

พ่อตายตั้งแต่ก่อนเข้าประถมอีก พี่ๆ ก็พากันบอกว่า ที่พ่อตายเพราะเรานี่แหละ เกิดมาตอนแม่อายุ 45+ แล้ว ถ้าไม่มีเรา พ่อคงไม่ต้องทำงานหนัก กลายเป็นว่าเราผิดอีก พี่สาวคนเดียวจากหลายคน คอยแอบให้กำลังใจ อยากให้เรามีชีวิตเพื่อพ่อแม่และเพื่อเค้า แต่พ่อดันมาตายตอนเราอายุ 3 ขวบ จำได้ว่างานศพพ่อ เรานั่งร้องไห้ไม่ไปไหนทั้ง 3 วัน กินนอนอยู่หน้าโลงศพพ่อทั้ง 3 วันกระทั่งเผา เราไม่รู้เลยว่าพ่อเผาเมื่อไหร่ คงจะหลับหรือสลบก็จำไม่ได้

พยายามอ่านหนังสือเยอะ ๆ เข้าเรียนจะได้เก่ง ๆ ให้แม่ภูมิใจ ในปีหนึ่ง เราสอบได้ที่ 1 ของโรงเรียน ได้เป็นตัวแทนสอบแข่งขันกับโรงเรียนอื่น แต่เพราะตื่นสนาม เลยทำข้อสอบไม่ได้เลย สรุปได้ที่โหล่ จากนักเรียน 10 กว่าคน ทำให้เพื่อน ๆ ตราหน้าว่าเราโง่ ทั้งที่รุ่นพี่ที่ไม่ติดตัวแทนในรุ่นนี้ สอบครั้งก่อนได้ตั้งที่ 8 แต่เรา..คนทั้งโรงเรียนหาว่าเราคงฟลุ๊ค สรุป เราก็มีชีวิตเพื่อแม่กับพี่สาว คนอื่นเราไม่สนใจ

จบประถม แม่อยากให้เข้าเรียนที่กรุงเทพฯ พี่ ๆ คงต้องทำงานเพิ่มขึ้น เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ ส่งเราเรียนในกรุงเทพฯ สรุป เราต้องมีชีวิตเพื่อพวกเขาเพิ่มขึ้น กับความหวังของครอบครัว ทั้งที่เราไม่อยากจากบ้าน จากแม่มาเลย มากรุงเทพฯ มาอยู่กับพี่ชายที่ทำงานแล้ว ลูกเขาอายุอ่อนกว่าเราปีเดียว กลายเป็นว่าเราต้องมาคอยเป็นพี่เลี้ยงลูกเขา ทำงานบ้านไปด้วย เรียนไปด้วย แม่ให้เงินฝากมากับพี่ชาย แต่เขากลับให้เราแค่วันละ 20 บาท มีข้าวกลางวันที่โรงเรียนให้ฟรี ค่ารถไม่มี เพราะเดินไปโรงเรียนได้ เราต้องมีชีวิตเพื่อใครล่ะตอนนี้

ปิดเทอมทีได้กลับบ้านที กลับไปทีไร คนที่บ้านก็ชอบชวนทะเลาะด้วย เราแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่น ๆ วิ่งเล่น หาเพื่อนฝูง แต่กลับกลายเป็นเพื่อนไม่คบ เพราะคิดว่าเราโง่ตั้งแต่สอบได้ที่โหล่ มาเรียนในกรุงเทพฯ เราก็ต้องทำให้คนอื่นลำบาก เราสบายอยู่คนเดียว สุดท้ายเรามีใคร มีแค่แม่กับพี่สาว แต่แม่โมโหพี่สาว และผลักไสเราให้มาอยู่ กทม. ด้วยกัน พี่สาวเลยตามมาอยู่ด้วย

ม.2 พี่สาวคนเดียวที่ดีกับเรามาก ๆ คอยปลอบและให้กำลังใจเราอยู่เสมอ ดันมาเสียชีวิตในวันที่เราสอบพอดี เราไม่ได้แม้แต่จะได้เห็นหน้าครั้งสุดท้าย หรือได้ไปงานเผาศพ ความหวังเราริบหรี่ แม่คงยังโกรธที่เราไม่ห้ามพี่สาวไม่ให้หนีเที่ยว สุดท้ายเราก็ทำได้แค่ดูรูปถ่าย ที่แม่ถือรูปพี่เดินรอบเมรุ

จบมัธยม เข้ามหาลัย เรียนอยู่หลายปีจนได้ปริญญา หวังว่าจะทำงานเก็บเงิน ส่งให้แม่ได้ใช้ แต่ผ่านไปไม่กี่เดือน แม่ก็มาเสีย ความหวังเราช่างริบหรี่ ไม่อยากอยู่แล้ว เพราะหันไปทางไหนก็ไม่มีใคร ตั้งแต่เสียพี่ไปเราก็กลายเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพื่อนน้อย เอาจริงๆ ที่รู้จักเขาก็คงไม่ได้นับว่าเราเป็นเพื่อนหรอกมั้ง เราไม่มีใครแล้ว อยู่ดี ๆ คนที่เคยแซวเล่นช่วงเรียนมหาลัย ก็เข้ามาในชีวิต

ก็หวังว่าจะดี มีหลักให้เกาะ มีลูกเล็ก ๆ ให้ห่วง จากวันที่ไม่มีใคร แต่พอถึงวันนี้ กลับกลายเป็นว่า ไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีจะดีกว่า

เราต้องลำบากทำงานหาเงินเพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตดีขึ้น พอมีเงินก็เหมือนญาติเยอะ รุมกันกิน รุมกันใช้ เงินเราก็เหมือนเงินเขา ใครเดือดร้อนก็มาหา ช่วยหมดไม่เคยปฏิเสธ แต่พอเราโดนโกง มันเหมือนจะเอาให้ล้มจนลุกกันไม่ได้ หาว่าเราอวดร่ำอวดรวย เราก็งง ไปอวดตอนไหน พวกมรึงเดือดร้อนเรายินดีช่วย ก็เท่านั้น แต่เราลืมคิด ว่าเงินเราใกล้หมด

ซ้ำมาโดนโกงเข้าไปอีก ชีวิตเลยจากหมด กลายเป็นติดลบเลย ต้องขายทุกอย่างเพื่อทำให้ชีวิตกลับมาเหมือนเดิม และให้ลูกได้เรียน ขายแม้กระทั่งเงินประกันชีวิตที่ยังไม่ครบกำหนด เพื่อเอามาเป็นทุนค่าเล่าเรียน เพราะโดนโกงจนหมดตัว ไม่มีกินไม่ว่า ขอให้ลูกได้เรียนก่อน ครูก็ทวงเช้าเย็น หน้าด้านขอผัดผ่อน กระทั่งยอมขายสมบัติที่แม่ให้ ไปให้พี่สาวอีกคน อย่างน้อยก็ยังอยู่ในญาติๆ

กลับกลายเป็น เขาคิดว่าเราไปขอให้เขาช่วย เลยสั่งโน่นนี่นั่น เรายอมแทบจะต้องก้มกราบ ทั้งที่ราคาถูกกว่าตลาดครึ่งต่อครึ่ง คิดแค่เพียงสมบัติแม่ไปอยู่กับญาติ ไม่ได้ไปอยู่กับคนอื่น แต่เราคงคิดตื้นไป เขาไม่ได้ใจดีและเห็นเราเป็นน้องมาแต่แรก เรายอมได้ เพื่อเมียเพื่อลูก

ทุกวันนี้ เราไม่ได้มีชีวิตเพื่อตัวเอง ทำอะไรหลายอย่างเพื่อตัวเองเลย พี่แฟนเป็นหนี้ ญาติเขาก็ไม่มีปัญญาช่วยกัน เราลำบากครั้งนั้น หันหน้าหาใคร เขาก็หลบหมด เราพยายามฝืนตัวเอง สู้ดิวะ จนกลืนเลือดไม่ให้ออกปากได้ มาวันนี้ คนที่ไม่สนอะไร กลับมาให้เราช่วย ทำในสิ่งที่ไม่ได้อยากทำ เอากระดูกมาแขวนคอเล่น ทั้งที่อนาคต ถ้าเขาทิ้ง ภาระก็จะอยู่กับเรายาว

เราเหนื่อย ไม่เป็นเราไม่รู้หรอก ว่าเหนื่อยแค่ไหน นี่ก็เลี่ยงโรคภัย ไม่ไปตรวจจะได้ไม่รู้ว่าเป็น แต่รู้ตัวดี คงไม่นาน ก่อนนั้นก็เคยคิดมาแล้ว ตั้งแต่โดนโกงครั้งก่อน แต่ตอนนั้นลูกยังเล็ก

ตอนนี้พอจะดูแลตัวเองได้ คิดว่าไม่น่าลำบาก อย่างน้อยก็มีสมบัติทิ้งไว้ให้

เมื่อคืนก็ทะเลาะกับแฟน เรื่องหนี้ของพี่สาวเขา หาว่าเราพูดแรง ที่เอ่ยถึงญาติเขาว่าไม่ช่วยเลยเหรอ?

เราอยากหลับไปยาว ๆ แบบไม่ตื่นอีก